U stóp Madonny z Puszczy
Lasowiacy - ludność południowej części prastarej Puszczy Sandomierskiej swą nazwę wywodzi od lasu. Całe życie tych ludzi związane było z przyrodą. Według popularnego przysłowia las był ich ojcem. Żywił nie tylko ludzi, ale również zwierzęta domowe, praktykowano bowiem tzw. pasterstwo leśne. Nie dziwi zatem fakt, że mieszkańcy puszczańskich osad z ufnością uciekali się do Matki Bożej czczonej w sanktuarium w Ostrowach Tuszowskich, której nadali tytuł ,,Madonny z Puszczy".
Z początkami kultu NMP w tym sanktuarium wiążą się dwie legendy spisane przez ks.Dominika Litwińskiego, proboszcza w latach 1934-1969. Pierwsza z nich mówi o okolicznościach powstania kościoła. Zmęczonemu polowaniem rycerzowi miała objawić sie Matka Boża i przekazać swą wolę: ,,Przyszłam tu z Włoch i tu mi postawisz kościół''. Druga dotyczy źródła wypływającego w pobliżu światyni. Według niej polujący w niedzielę rycerz stracił wzrok, kiedy krew zabitego jelenia oblała mu oczy. Żałując za grzech - prosił Matkę Bożą o ratunek. Usłyszał wtedy głos: ,,Grzeb w piasku dołek i obmyj się wodą, która wypłynie''. Po obmyciu oczu wodą rycerz odzyskał wzrok.
cdn.
ks. Sławomir Zych
Kościół parafialny w Ostrowach wzniesiono w 1593 r. Nie wiadomo kto był jego budowniczym. Świątynię konsekrował bp Tomasz Oborski, sufragan krakowski 6.IX.1634 r. Nosiła ona tytuł Wniebowzięcia NMP, natomiast święto dedykacji świątyni obchodzono w pierwszą niedzielę po uroczystości Wszystkich Świętych. Usytuowanie tej świątyni ukazują mapy katastralne Ostrów z 1871 r. Świątynię wzniesiono z drewna, nakrywając łamanym dachem na którym umieszczono małą wieżyczkę z sygnaturką. Wewnątrz w kościele znajdowały się trzy ołtarze posiadające w 1651 r. ubogi wystrój. Wiadomo, że w 1738 r ołtarz główny ,,in honorem " NMP był drewniany, częściowo złocony, częściowo malowany na czarno. Drugi pod tytułem Krzyża Pana Jezusa znajdował się w ,, wielkim chórze". Był to ołtarz stary, rzeźbiony, częściowo złocony, częściowo malowany. Trzeci z ołtarzy poświęcony był św. Stanisławowi Kostce. Przygotowania do budowy obecnego kościoła rozpoczęto w 1897 r, a zakończono w 1902 r.(w tymże roku odbyła się konsekracja nowej świątyni). W 1906 roku ustawiono nowy ołtarz boczny Najświętszego Serca Pana Jezusa. W roku 1908 wybuchł pożar dokonując znacznych zniszczeń. Kolejne straty poniosła świątynia w okresie I wojny światowej. W 1939 roku wystrój świątyni wzbogacił się o nowe witraże : św. Izydora i św. Huberta. W okresie II wojny świątynię zamknięto zgodnie z rozporządzeniem władz okupacyjnych, a na podium wielkiego ołtarza ówczesny proboszcz ks. Dominik Litwiński wypisał kredą w języku niemieckim adagium :,, Boże, zachowaj tych, którzy uszanują Twoje ołtarze". Według kroniki parafialnej wielu Niemców później czytało ten napis i kościół został nietknięty. Kolejne zmiany w wystroju świątyni nastąpiły w okresie powojennym w czasie duszpasterzowania ks. Dominika Litwińskiego. Zakupiono dwie kropielnice z czarnego marmuru, odnowiono w 1956 r. ołtarz główny, odrestaurowano polichromię, a w 1960 r. zelektryfikowano. W 1999 r. za obecnego proboszcza ks. Ryszarda Madeja poprawiono kopiec ku czci Matki Bożej oraz Dróżki Różańcowe. Przywrócono również zasypane cudowne źródełko. Wykonano figurę Matki Bożej i legendarnego rycerza oraz płaskorzeźby tajemnic różańcowych. Od 1996 roku sanktuarium w Ostrowach Tuszowskich stało się szczególnym miejscem modlitwy myśliwych z okolicznych kół łowieckich, a od 2006 roku miejscem pielgrzymek leśników z RDLP Krosno,Lublin, Kraków i Radom. Życzymy wszystkim, a szczególnie leśnikom odwiedzającym to miejsce, aby Madonna z Puszczy pomagała im odczytywać mowę lasu jako żywą księgę pełną mądrości.
