Szczegóły

Robert

Opublikowano: 24 grudzień 2019

Odsłony: 394

Chciałbym być jednym z nich.

Bóg nie jest wieczną samotnością, tylko wirującą przestrzenią Miłości, przestrzenią dawania i brania jednocześnie: Ojciec, Syn i Duch Święty. W tej przestrzeni Miłości jest pomysł na ten świat, jest pomysł na człowieka. A kiedy z tego wiru Miłości człowiek wypadł, bo sam tak zadecydował, to w tym wirze Miłości jest pomysł, aby go nie zostawić samego. Wszechmogąca Miłość sprawiła, że Bóg stał się człowiekiem, Odwieczny stał się przemijającym, Wszechmocny stał się bezbronnym, a wszystko po to, abyśmy Go poznali i pokochali.

Stawiam sobie pytanie: kim chciałbym być w tę Bożonarodzeniową noc?

Odpowiedź mam jasną – pasterzem!

Tym, który czuwa w nocy, bo poważnie i odpowiedzialnie traktuje swoją pracę. Tym, który umie być z innymi. Tym, który poważnie traktuje Boga i Jego słowo. Tym, który gdy niebo się otwiera i Anioł mówi o narodzinach Zbawiciela w Betlejem i o Niemowlęciu owiniętym w pieluszki i złożonym w żłobie, nie zadaje niepotrzebnych pytań, tylko zbiera innych i idzie. A kiedy doświadczywszy otwartego nieba, przekracza próg otwartych drzwi stajenki i znajduje Maryję, Józefa i Niemowlę w żłobie, mówi o tym, co go spotkało i słucha innych i cieszy się i chwali Boga. A potem taki właśnie wraca do swoich zajęć. I dalej mówi i dalej słucha i dalej cieszy się i dalej chwali Boga.

Ks. Lucjan Bielas

Szczegóły

Robert

Opublikowano: 03 listopad 2018

Odsłony: 628

(Pwt 6,2-6)
Mojżesz tak powiedział do ludu: „Będziesz się bał Pana, Boga swego, zachowując wszystkie Jego nakazy i prawa, które ja tobie rozkazuję wypełniać, tobie, twym synom i wnukom, po wszystkie dni życia twego, byś długo mógł żyć. Słuchaj, Izraelu, i pilnie tego przestrzegaj, aby ci się dobrze powodziło i abyś się bardzo rozmnożył, jak ci przyrzekł Pan, Bóg ojców twoich, że ci da ziemię opływającą w mleko i miód. Słuchaj, Izraelu, Pan, Bóg nasz, Pan jest jedyny. Będziesz miłował Pana, Boga twojego, z całego serca swego, z całej duszy swojej, ze wszystkich swych sił. Niech pozostaną w twym sercu te słowa, które ja ci nakazuję”.

(Hbr 7,23-28)
Bracia: Wielu było kapłanów poprzedniego Przymierza, gdyż śmierć nie zezwalała im trwać przy życiu. Jezus, ponieważ trwa na wieki, ma kapłaństwo nieprzemijające. Przeto i zbawiać na wieki może całkowicie tych, którzy przez Niego zbliżają się do Boga, bo zawsze żyje, aby się wstawiać za nimi. Takiego bowiem potrzeba nam było arcykapłana: świętego, niewinnego, nieskalanego, oddzielonego od grzeszników, wywyższonego ponad niebiosa, takiego, który nie jest obowiązany, jak inni arcykapłani, do składania codziennej ofiary najpierw za swoje grzechy, a potem za grzechy ludu. To bowiem uczynił raz na zawsze, ofiarując samego siebie. Prawo bowiem ustanawiało arcykapłanami ludzi obciążonych słabością, słowo zaś przysięgi, złożonej po nadaniu Prawa, ustanawia Syna doskonałego na wieki.

(Mk 12,28b-34)
Jeden z uczonych w Piśmie zbliżył się do Jezusa i zapytał Go: „Które jest pierwsze ze wszystkich przykazań?” Jezus odpowiedział: „Pierwsze jest: "Słuchaj, Izraelu, Pan, Bóg nasz, Pan jest jedyny. Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją mocą". Drugie jest to: "Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego". Nie ma innego przykazania większego od tych”. Rzekł Mu uczony w Piśmie: „Bardzo dobrze, Nauczycielu, słusznieś powiedział, bo Jeden jest i nie ma innego prócz Niego. Miłować Go całym sercem, całym umysłem i całą mocą i miłować bliźniego jak siebie samego daleko więcej znaczy niż wszystkie całopalenia i ofiary”. Jezus widząc, że rozumnie odpowiedział, rzekł do niego: „Niedaleko jesteś od królestwa Bożego”. I już nikt więcej nie odważył się Go pytać.

Zaczynaj pierwszy

Znakomity znawca Ewangelii i bystry obserwator życia, sługa Boży bp. Jan Pietraszko zwrócił uwagę na dwie reguły ewangelicznej miłości. Pierwsza, wyznaczająca dolną granicę brzmi w ustach Jezusa: Cokolwiek chcecie, aby wam ludzie czynili, to samo im czyńcie (Mat 7,12). Według tej zasady powinno się kształtować każde międzyludzkie spotkanie. Każde, to znaczy również spotkania z tymi, których odbieram jako złych, jako moich nieprzyjaciół.

Powstaje natychmiast praktyczne pytanie: kto ma zacząć: czy on, czy ja?

W ciasnocie naszego serca czekamy bardzo często na krok drugiej strony i nie brakuje nam uzasadnień, że tak jest słuszne. Lecz kiedy bliźni wychodzi jako pierwszy, to już nie ma miłości, jest tylko sprawiedliwość.

Lecz kiedy ja zacznę jako pierwszy, wtedy otwiera się przestrzeń takiej miłości, jakiej oczekuje ode mnie Chrystus.  Mówi mi o tym bardzo wyraźnie: Jeśli wy miłujecie tylko tych, którzy was miłują, to jakaż jest wasza zasługa? Przecież nawet grzesznicy miłują tych, którzy ich miłują. Jeżeli czynicie dobrze tym, którzy wam czynią dobrze, to cóż wielkiego czynicie, czyż i poganie i celnicy tego samego nie czynią? A wy bądźcie doskonali jak Ojciec wasz Niebieski doskonały jest (por. Łk, 6,27n).

Ojciec Niebieski jest doskonały bo zawsze zaczyna pierwszy. I tu jest druga zasada ewangelicznej miłości – zaczynaj pierwszy.

Gdzie się tego uczyć? Odpowiedź jest prosta - od samego Jezusa. To On w swojej ludzkiej naturze doświadcza miłości Niebieskiego Ojca, na którą odpowiada Ojcu wychodząc do człowieka i to,  do każdego człowieka. Podkreślmy z całą mocą, to Jezus wychodzi zawsze jako pierwszy.

Stawiam sobie pytanie czy spełniam Jezusowe oczekiwanie miłości, czy wychodzę jako pierwszy? A może jak ten uczony w Piśmie - jestem zaledwie na dobrej drodze, niedaleko, ale jeszcze nie w królestwie Miłości?

 Ks. Lucjan Bielas

Szczegóły

Robert

Opublikowano: 20 październik 2019

Odsłony: 836

„Czy jednak Syn Człowieczy znajdzie wiarę na ziemi, gdy przyjdzie?” (Łk 18,8)

To pytanie na końcu dzisiejszej Ewangelii wydaje się, sugerować katastrofalny stan Kościoła na końcu świata. Czy o to chodziło Panu Jezusowi? – Tego nie wiem. Wiem natomiast, że On, Chrystus stawia mi, to pytanie dzisiaj – Lucek, gdybym dziś przyszedł do ciebie, z jaką wiarą Mnie przywitasz? Wiem, że takie spotkanie nastąpi, a pytanie Jezusa nie jest teoretyczne. Wiem również, że to pytanie nie ma na celu straszenie mnie, ale mobilizację do pogłębienia mojej wiary. Dopiero w takim kontekście mogę lepiej zrozumieć zachętę Jezusa, aby zawsze się modlić i nie ustawać. Sugeruje mi, że modlitwa jest wyrazem mojej wiary i jednocześnie narzędziem do jej pogłębiania.

W tym kontekście możemy lepiej zrozumieć sens Jezusowej przypowieści o niesprawiedliwym sędzim i skutecznej wdowie. Sądy w ówczesnym Izraelu sprawował Sanhedryn obradujący przy świątyni w Jerozolimie. Z konieczności zajmował się najważniejszymi sprawami, a taką był między innymi proces Jezusa. Na prowincji zaś, dobrze zorganizowane gminy miały własne sądy, czyli „małe sanhedryny”. Rozstrzygały one w sprawach mniejszej wagi, a w dziedzinie karnej nie mogły przekroczyć kary chłosty, czyli 39 uderzeń. W sprawach cywilnych każdy Żyd mógł być sędzią, w dziedzinie kryminalnej sędziowie pochodzili ze stanu kapłańskiego lub byli lewitami. Traktat Sanhedrin określał walory sędziego: powinien być wysoki, godny, znający języki, by nie potrzebował tłumacza, obeznany z magią, nie mógł być ani zbyt młody, ani zbyt stary, nie mógł być eunuchem, ani człowiekiem o twardym sercu. Sędziowie nie byli płatni, a wyroki, za które pobrano opłatę, były nieważne. Takie były założenia, a praktyka jak to w życiu bywa, wyglądała inaczej.

O karykaturze sędziego mówi Pan Jezus. Przedstawiciel prawa w Jego przypowieści jest niewierzący, pozbawiony szacunku dla drugiego człowieka i dbający o swoją wygodę. Jezus konfrontuje go z wdową, nękaną przez jej przeciwnika. Jej natręctwo i jego troska o swój święty spokój uruchomiły proces jej obrony. Chrystus, akcentując skuteczność jej natrętnych próśb, zachęca nas do dobrego natręctwa w zwracaniu się do Ojca Niebieskiego. Nie danie za wygraną w proszeniu Boga podczas modlitwy generuje wzrost wiary. Z jednej strony owo błogosławione natręctwo wynika z niej, a z drugiej zaś strony, wzmacnia ją.

Dla nas, tak bardzo zagubionych, tak wiele tracących czasu na głupoty, tak mało skutecznych w działaniach i tak szybko przemijających, słowa Jezusa mają szczególne znaczenie. Tak się utarło mówić, że to śmierć po nas przyjdzie, a to przecież On, Jezus przyjdzie. I znów wraca fundamentalne pytanie: czy znajdzie u mnie wiarę?

Ks. Lucjan Bielas

Szczegóły

Robert

Opublikowano: 11 czerwiec 2018

Odsłony: 810

NASZA ŚWIĘTA I UMIŁOWANA MATKA

CHRZCIELNICA

Pojawiamy się na tym świecie dzięki naszym rodzicom: aby żyć, musimy się narodzić. Nie da się inaczej. Podobnie jest z wiarą: trzeba być zrodzonym! Dopiero wtedy stajemy się chrześcijanami. Ojcem jest Bóg, który daje nam prawdziwe życie. Ono pojawia się w łonie Matki, czyli w Kościele. Choćbyśmy byli bardzo porządnymi ludźmi, żyli moralnie, zgodnie z przyjętą etyką, to sami z siebie nie staniemy się chrześcijanami. To miłość Ojca dała nam uczestnictwo w życiu Bożym.

W jaki sposób rodzi Bóg Ojciec? Najlepiej zrozumiemy tę tajemnicę, patrząc na Najświętszą Pannę. Ojciec posyła Ducha Przenajświętszego, aby zstąpił na Maryję, co czyni ją płodną. Dziewica z Nazaretu staje się matką, która rodzi Syna Bożego, Jezusa Chrystusa. Macierzyństwo Maryi jest wzorem macierzyństwa Kościoła. Tak samo Duch Święty sprawia, że Chrystus rodzi się w każdej duszy i zamieszkuje we wspólnocie Kościoła.

Poetycki zapis tej prawdy można zobaczyć w Baptysterium na Lateranie, zbudowanym w początkach IV wieku, w pobliżu papieskiej katedry św. Jana. Na kolumnach wzniesionych wokół chrzcielnicy znajduje się łaciński napis:

Tutaj rodzi się lud ze szczepu Bożego, przeznaczony do nieba,

poczęty w wodach płodnych Duchem.

Matka Kościół w dziewiczym porodzie wyda na świat

tych, których poczęła za sprawą Ducha Świętego.

Autor tekstu (św. Leon Wielki, papież) celowo posłużył się językiem poezji, aby uwydatnić tę prawdę wiary, że Kościół jest Matką, a chrzcielnica jest jej życiodajnym łonem, gdzie rodzą się do życia wiecznego synowie, którzy są z Ducha poczęci i z Boga zrodzeni.

„Matka” jest słowem bardzo nam drogim, bo kojarzy się z tą, która daje życie, karmi, troszczy się, pomaga wzrastać, pokazuje, jak żyć, towarzyszy, wspiera. I taki jest Kościół. Może już tego nie widzimy, bo świat nauczył nas postrzegać go jako instytucję, którą zawęził do hierarchii i duchowieństwa. A Kościół jest naprawdę Matką, która daje nam życie Boże i wszystko to, co służy jego rozwojowi.

Przez chrzest otrzymujemy nadprzyrodzoną łaskę wiary, nadziei i miłości, a to pozwala nam komunikować się z Bogiem. Kościół daje nam życie w Chrystusie i sprawia, że żyjemy razem z innymi braćmi i siostrami w komunii Ducha Świętego. Nowo ochrzczeni zgodnym głosem mówią, że w Kościele znaleźli swój dom i swoje w nim miejsce. Od chrztu nie jesteśmy sami, wzrastamy w obrębie wielkiego Ludu Bożego. To złączenie z Chrystusem i Kościołem jest niezwykle istotne, bo nasze zbawienie to nie sprawa indywidualna. Dokonuje się we wspólnocie Kościoła.

Matka jest pierwszą osobą, którą się kocha. Czy kocham Kościół? Ojciec Jacek Salij, dominikanin, wymienił wiele powodów, dla których kocha Kościół. Między innymi te: Kościół został zbudowany przez Jezusa Chrystusa na wierze św. Piotra i ma gwarancję, że bramy piekielne go nie przemogą. Chrystus założył widzialny Kościół przez wybór dwunastu apostołów i okazał niesamowite zaufanie im oraz kolejnym pasterzom, bo przekazał im bezwarunkowo pełnomocnictwo w zakresie posługi zbawczej i daru Ducha Świętego. „Kocham Kościół – mówi ojciec Jacek – bo Pan Jezus kocha Kościół i to miłością przemieniającą. Chrystus z Kościołem się utożsamił, mówiąc pod Damaszkiem do Szawła, który prześladował chrześcijan: «Dlaczego Mnie prześladujesz?» Chrystus za Kościół oddał życie. Kocham Kościół – wyznaje o. Salij – bo daje on świadectwo prawdzie o człowieku i posiada bezmiar świętości, na której świat stoi. Kocham Kościół, bo czyta Ewangelię”. Wreszcie możemy powiedzieć: kocham Kościół, bo za Jego wiarę ręczy sam Chrystus: „Modliłem się za ciebie, aby nie ustała twoja wiara”, oświadczył Jezus Piotrowi (por. Łk 22, 32).

Kościół jest naszą świętą i umiłowaną Matką. Nie jesteśmy sierotami. Czy pamiętamy dzień swoich narodzin jako dzieci Bożych? Wypada znać datę swojego chrztu. Ważniejszego wydarzenia i bardziej przełomowego już w naszym życiu nie będzie.

s. Alicja Rutkowska CHR